بررسی میزان فراوانی تلقیح واکسن هپاتیت B و عوامل مرتبط با آن در پزشکان تهران

به دلیل اهمیت کار پزشکان در خدمت رسانی به بیمران و نیز درگیر بودن مستقیم آنها با اقدامات تهاجمی که خطر زیادی جهت ابتلا به هپاتیت محسوب می گردد، در این تحقیق میزان پوشش واکسیناسیون هپاتیت B پزشکان شاغل در تهران و برخی عوامل مرتبط با آن ارزیابی شد. در این مطالعه تعداد 527 نفر از پزشکان شاغل در شهر تهران اعم از پزشک عمومی، متخصص و فوق تخصص در سال 1380، به روش نمونه گیری طبقه ای برگزیده شدند و از طریق مکاتبه و تلفن اطلاعات مربوط به وضعیت واکسیناسیون آنها و برخی فاکتورهای دیگر جمع آوری شد. در مجموع 391 نفر (74.1%) سابقه تلقیح واکسن هپاتیت B را داشتند. این میزان در پزشکانی مرد (70.1%) کمتر از پزشکان زن (90.4%) بود (p<0.001) میانگین سنی پزشکانی که واکسن تلقیح کرده بودند 41.4 سال و در سایر پزشکان 50.2 سال بود (p<0.001) میانگین مدت زمان اشتغال به پزشکی در پزشکان واکسن تلقیح کرده 13.1 سال و در سایر پزشکان 22.4 سال بود (p<0.001) فراوانی نسبی تلقیح واکسن در پزشکان عمومی 61.7% بوده در حالی که این فراوانی در پزشکان متخصص و فوق تخصص 81.5% بوده است که از نظر آماری نیز اختلاف معنی دار است (p=0.002) بیشترین علت عدم واکسیناسیون عدم اطلاع کافی از محل تلقیح واکسن بود (65.4%) از بین پزشکانی که واکسن تزریق کرده بودند 19.7% تیتر آنتی بادی هپاتیت B را پس از آخرین دوز واکسن اندازه گیری نموده بودند. فراوانی تلقیح واکسن در مطالعات کشورها بسیار متفاوت بوده نتایج این مطالعه در سطح نسبتا مطلوبی می باشد. ارتباط بین سن، مدت اشتغال به پزشکی و میزان تحصیلات پزشک با اقدام به واکسیناسیون نشان می دهد اقدام به تلقیح واکسن در پزشکان تازه فارغ التحصیل بیشتر می باشد. از سوی دیگر با توجه به عدم اطلاع کافی پزشکانی که واکسن تلقیح نکرده اند از محل ارایه واکسن همچنین کم بودن فراوانی اقدام به اندازه گیری تیتر آنتی بادی پس از آخرین دوز، لزوم آموزش هرچه بیشتر پزشکان جامعه احساس می گردد.